Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο σε ένα πρόσωπο από το να μην είναι αψεγάδιαστο. Αν και ακόμα παλεύω να αποδεχτώ το γεγονός ότι ποτέ δεν θα γίνω όσο τέλεια όσο τα ocd μου θέλουν να γίνω -δεν φταίω εγώ οι εμμονές μου φταίνε- προσπαθώ να βρίσκω την παράξενη ομορφιά στα πρόσωπα των ανθρώπων που φωτογραφίζω.
Οι φακίδες και οι ατημέλητες αφέλειες είναι τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά σε ένα πρόσωπο. Λατρεύω τις μικρές δόσεις γυμνού δέρματος, την indie αισθητική που μου φέρνει στο μυαλό αγαπημένες ταινίες και να επεξεργάζομαι τις φωτογραφίες μου ακούγοντας δυνατά στα ακουστικά το Las Fuerzas των Dënver (ή θα σε βοηθήσει να εμπνευστείς ή να ονειρευτείς γενικότερα).
Μου αρέσει να γράφω για τα ταξίδια που κάνω μόνη στην Ευρώπη και για τα πρωινά που τριγύριζα την Alfama με το φλοράλ φουστάνι της μαμάς. Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα φωτογραφηθώ με μία κόκκινη πλισέ φούστα μέχρι το γόνατο στα χρωματιστά σοκάκια του Valparaiso στη Chile.
Από το σπίτι μέχρι το γραφείο όλοι με φωνάζουν «το καταΐφι», το σπίτι μου είναι γεμάτο λουλουδένια στεφάνια, κούπες με φυλλαράκια λουΐζας, πουά patterns και μικρά κλαράκια που μου κάνει δώρο ο Θέμος ο Γάτος, πάνω στο κρεβάτι μου, κάθε πρωί.
ΥΓ. έχω τα καλύτερα μονδέλα